Mi VAN LANDUYT

Mi Van Landuyt (Wetteren, 1939) studeerde aan de Academie van Gent, het HIGRO te Gent en het Hoger Instituut voor Schone Kunsten te Antwerpen.

Aan de Academie van Gent leerde zij Boudewijn Van Hoecke (Balder) kennen die haar levenslange compagnon de route werd. Later vestigde zij zich met Balder in Landegem waar ze samen een gerenommeerd zeefdrukatelier uitbouwden.

Van 1967 tot 1969 maakt zij deel uit van de Nieuwe Rococo, een Gents kunstenaarsgezelschap in de geest van de toenmalige PopArt en Flower Power beweging. In die periode experimenteert zij met alle mogelijke plastische middelen (kunststof, spiegels, …) en gebruikt zij hevige, meestal fluorescente kleuren. We kunnen gerust stellen dat Mi Van Landuyt opgenomen is in de canon van Belgische Popartkunstenaars. Een selectie van haar PopArt werk was trouwens te zien in de tentoonstelling “The 60s & 70s in Belgium” die in 2018 doorging in de Brusselse Galerie Laurentin.

In haar latere werken bewandelt Mi van Landuyt de ondefinieerbare grens tussen abstractie en figuratie om uiteindelijk puur abstract te eindigen. Haar schilderijen ontstaan van uit haar directe omgeving. De wereld waaruit de werken ontstaan of waar ze naar verwijzen is echter diep verborgen en totaal niet opdringerig aanwezig. Voor de toeschouwer is het immers niet belangrijk om te weten wat de bron is, het is aan hem om er zelf zijn eigen betekenis aan te geven.

Formeel roept haar werk herinneringen op aan de action painting technieken van Jakson Pollock. Haar manier van werken is weliswaar niet zo wild als die van Pollock en haar schilderijen zijn ook veel uitgepuurder, maar toch hanteert ze intuitief de gesturale penseelvoering van de abstract-expressionisten. Vandaar waarschijnlijk ook haar persoonlijke affiniteit met het werk van Cy Twombly.

Kenmerkend voor het werk van Mi van Landuyt is de constante spanning die er heerst tussen ruimte en begrenzing, tussen object en leegte. Voeg daar bij de selectieve kleuren die vaak dominant aanwezig zijn en daardoor een ruimtelijke dialoog oproepen.

De essentie van haar werk wordt misschien wel het best omschreven door Balder: “Belangrijk zijn de kracht van het gebaar, de geste, altijd aanwezig in dit werk, de beheersing van de materie en het overstijgen daarvan. Als ik haar werk bekijk denk ik nooit aan doek, papier of wat dan ook waarmee het gemaakt is. Het beeld zelf is belangrijk en het is boeiend het gebaar te volgen en het werk te lezen. Ik vind dit voldragen werk van iemand die de kunstgeschiedenis bekeken, bestudeerd en verteerd heeft.”