Joëlle DELHOVREN

Als een voortdurende slingerbeweging van het kleine naar het grote, van een gloedvolle intimiteit naar een sobere weidsheid, van het abjecte naar het verhevene, van het vlees naar het gevoel. Zo zou je het hybride universum van schilder Joëlle Delhovren (°1959) kunnen omschrijven. Ze wisselt tussen dragers, materialen en werkruimtes, toont nu eens een rauwe, ongepolijste naaktheid of een intiem tafereel, en gaat dan weer contemplatief te werk, maar ze weet al die samenstellende delen tot een eenheid te smeden. Niet in het minst door het bezielde en doordachte karakter van haar werk dat figuratief en sterk verhalend veel meer doet vibreren dan alleen het doek.

Delhovrens hybride, figuratieve werk is doorvlochten met gedachten, herinneringen en reflecties, en beweegt zich tussen intieme portretten en schilderijen die een afstandelijker kijk behoeven – wat ze overigens niet minder persoonlijk maakt. De ketting van oorzaak en gevolg ontsnapt ons, of liever: blijft heel bewust onuitgesproken. De wereld die zo voor het voetlicht treedt, heeft de neiging om de kijker rechtstreeks aan te spreken en mikt op de volledige set aan gevoelens die hij bezit.

(bron: Kurt Snoekx / AGENDA – Uit in Brussel)