Jonas VANDERBEKE

Hoe kunnen de kunstgeschiedenis en de hedendaagse beeldenstorm versmelten tot nieuwe composities? Welke beelden ontstaan er wanneer vroegere uit hun tijd worden geknipt? Valt er een visuele eenheid te vinden? Een evenwicht?
Deze vragen liggen aan de grondslag van het  werk van Jonas Vanderbeke.
Op zoek naar een antwoord beroept hij zich op herkenbare motieven. Zo keren symbolen voor vergankelijkheid terug, net als het vanitas-motief. Ook het lichaam is vaak aanwezig, als brug naar de kunstgeschiedenis en de hedendaagse gekapitaliseerde schoonheden. Verder duiken ook bloemen steeds weer op. Vanuit de idee van het beeld als schouwtoneel versmelten zij tot schilderijen en collages.
Deze iconen treden echter uit hun gangbare betekenis. Ze refereren niet langer als voorheen. Ze ontketenen een spel  dat tegelijk verhult en verbergt, oude symbolen vreemd of nieuw maakt en materialiteit, methode, beeld en betekenis laat contrasteren. De toeschouwer moet steeds opnieuw kijken. 
De uitbundige kleuren en beelden in zijn recente werken baden in een duisternis die hen een zekere introvertie verleent. Het lijkt alsof het beeld naar binnen keert, een ander aankondigt of zich opmaakt om te metamorfoseren. 
Uit het spanningsveld tussen de grafische perfectie en de menselijke, imperfecte hand, tussen het lichaam en haar cultus, het oude en nieuwe komen steeds weer nieuwe beelden tevoorschijn.