Gilbert DECOCK

Met een erg beperkt aantal geometrische grondvormen heeft Gilbert Decock in de loop van vijfenveertig jaar een ongewoon rijk en gevarieerd oeuvre gerealiseerd.
In de groei- en zoekperiode, te situeren van 1960 to 1967, tonen de werken de kenmerken van de parataxis: afzonderlijkheid van de samenstellende delen, asymmetrische opstelling, vlakheid, niet-axiale opbouw, juxtapostitie van de delen, links-rechts beweging voor het aflezende oog.
Op het einde van de jaren zestig maakt de paratactische compositiewijze definitief plaats voor een strenge, eenvoudige, krachtige, syntactische beelding. De schragende en bepalende grondvormen liggen centraal in het vierkant van het doek. De middelpunten van cirkel en vierkant vallen samen, zodat een superpositie ontstaat die een aangepaste leeswijze vraagt: van het centrum en vooraan naar de onderliggende lagen. Behalve de meergelaagdheid van deze middelpuntcomposities treft de grootse, rustige monumentaliteit, resultaat van synthese, stabiliteit, symmetrie, axiale opbouw, reductie van de kleur tot wit, zwart en strenge tussentonen van grijs en bruin. Soms stelde Decock in tweeluiken cirkel en vierkant in grootse confrontaties als gelijkwaardige krachten naast elkaar, elders verenigde hij ze in één enkele compositie tot een innige conjunctie.
Het werk uit de jaren tachtig vormt een nieuwe fase in de picturale ontwikkeling van de kunstenaar. De nog steeds dominerende grondvormen cirkel en vierkant worden versneden tot horizontale stroken, banden en repen van diverse breedte en kleur. Soms is de cirkel of het vierkant eveneens middendoor gesneden en zijn beide delen uit elkaar geschoven. Na de volstrekte compositorische en harmonieuze eenheid van de schilderijen en sculpturen uit de periode 1968-1979 treft deze neiging tot versnijding, verdeling en oppositie de kijker wel heel sterk.
De periode 1990-2007 betekent in het geheel van het oeuvre een hoogtepunt, tot stand gebracht door de oudere kunstenaar die op een verrassende wijze het ludieke in zijn composities wist te integreren. Want een speelse geest komt duidelijk op de voorgrond in deze schilderijen, waarin de symmetrie plaats heeft gemaakt voor beweeglijker, losser en fantasierijker opbouw, waarin weglatingen, vlakafsnijdingen, fragmenteringen, kantelingen en lijnonderbrekingen belangrijke functies vervullen. Mede door het kleurgebruik -tussen de donkere tonen lichten soms vlakken op in levendig geel, blauw of rood- verkreeg het werk ongewone jeugdigheid, frisheid, spontaneïteit en onbevangenheid.

Jaak Fontier
Kunstcriticus AICA
Augustus 2008